مادر دانشجوی چاقو خورده دانشگاه ناتینگهام خواستار تحقیقات شد | محکومیت

مادر یکی از دانش آموزانی که در ناتینگهام مورد ضربات چاقو قرار گرفتند، خواستار تحقیق در مورد تمام نقص هایی که منجر به حمله با چاقو شد، شده است.

اما وبر به تایمز گفت که خانواده‌اش «کاملاً» از درخواست‌ها برای تحقیق عمومی در مورد قتل پسرش بارنابی وبر، دانشجوی همکارش در دانشگاه ناتینگهام، گریس اومالی، که توسط رهبر حزب کارگر، سر کیر استارمر نیز حمایت می‌شود، حمایت می‌کند. کومار و ایان کوتس 65 ساله سرایدار مدرسه.

در مصاحبه با دیلی میلوبر «خشم» را که از حکم ملایمی که به والدو کالوکان برای قتل های سال گذشته صادر شد، توصیف می کند.

اقرار کالوکان به قتل غیرعمد به دلیل کاهش مسئولیت این هفته پذیرفته شد و قاضی دستور بستری محدود برای این مرد 32 ساله را صادر کرد.

کالوکان از اسکیزوفرنی پارانوئید رنج می برد و قبل از قتل، چهار محکومیت بر اساس قانون سلامت روان داشت.

در زمان حملات، او پس از اینکه 9 ماه قبل به دلیل تعرض به یک افسر پلیس در حبس در دادگاه حاضر نشد، حکم بازداشت داشت.

کالوکان که در رشته مهندسی مکانیک در دانشگاه ناتینگهام تحصیل کرده بود، اومالی کومار و وبر را در ساعات اولیه 13 ژوئن سال گذشته در حالی که از یک شب بیرون از خانه در حال بازگشت به خانه بودند، با چاقو زد.

او سپس کوتس را در حالی که به سمت محل کار می‌رفت قبل از دزدیدن وانت و رانندگی آن به منطقه عابر پیاده مرکز شهر، با چاقو زد. وین بیرکت، مارسین گاورونسکی و شارون میلر آسیب جدی دیدند اما زنده ماندند.

اما وبر و خانواده‌های اومالی-کومار و کوتس، دادستان‌ها را با پذیرش اتهام قتل غیرعمد به جای درخواست حکم قتل، متهم به یک عمل انجام‌شده کرده‌اند.

وبر توضیح داد که چگونه سرویس دادستانی سلطنتی برای توجیه این تصمیم، عکس‌های خانوادگی را از فیلم‌های دوربین مداربسته نشان داد.

وبر به دیلی میل گفت: چیزی که نفسم را بند آورد این بود که او به سایه رفت و ده دقیقه آنجا ماند. این آدم دیوانه ای نبود که خشمگین باشد و چشمانش را گرد کند. این کسی بود که مسیر خود را برنامه ریزی کرد و قبل از حمله به پسر عزیزم پنهان شد.

از تبلیغات خبرنامه بگذرید

بعد از تبلیغات خبرنامه

سخنگوی دادستان کل تأیید کرده است که این دفتر به دلیل ملایم‌تر بودن این حکم، ارجاع دریافت کرده است. وزیر کابینه 28 روز از تاریخ محکومیت مهلت دارد تا درخواست را بررسی کند و تصمیم بگیرد که آیا پرونده باید به دادگاه تجدید نظر ارجاع شود تا مشخص شود که آیا این حکم مناسب بوده است یا خیر.

وبر به میل گفت که او و خانواده های دیگر قربانیان نه تنها برای زنده نگه داشتن خاطراتشان مبارزه خواهند کرد، بلکه “برای تغییر آنچه در این کشور در مراقبت های بهداشت روانی ما و در سیستم های پلیسی و قضایی ما وجود دارد.”

وبر افزود: “این بارنی را برنمی‌گرداند، بنابراین غم و اندوه باقی می‌ماند، اما او به عدالت خواهد رسید.”